Vay be Asyacık tam beş yıl olmuş sen hayatımıza gireli.. Tam beş yıl önce anan Evrim beni çağırdı. Gel çabuk fakülteye gidiyoruz, doktorlar zorunlu sezaryen diyorlar. Çocuk çok büyükmüş normal doğum olmazmış koş hadi.. Koptuk gittik tabi. Evrim, kocası Erdal, ben sabahın köründe.. Saat onda alacaklar bekliyoruz ameliyathanenin önünde.. Saat 11.30 oldu anca aldılar, o mavi ameliyat kıyafetlerini giydirdiler kardeşime içim bir tuhaf oldu.. tam götürürlerken ablaa bana bişey ol ursa Deniz Ece sana emanet, üvey ana eline komayasın onu ühühü derken gözlerim doldu bir an.. Sonra dedim ulan manyak altı üstü bi sezaryen duyan da açık kalp ameliyatına giriyorsun sanacak hehehe diyerek kendimi ve Erdalı teselli ettim. Alıp götürdüler yarım saat sonra ikinci katta ameliyathanenin önüne gelin dediler. Gittik tabi bekle bekle giren çıkan yok.. Biz Erdalla o kapıda dokuz doğurmanın dokuz anlamını telakki ederken halimize acıyan hemşirenin biri gelip.. Ne bekliyorsunuz burada, içe...