ankara tren garı

Ankara tren garının bende çok güzel bir yeri vardı o meşum güne kadar.. ne zaman gitsem kendimi eski bir yeşilçam filminin sahnesinin tam ortasında hissederdim.. sanki az sonra oradan bir ediz hun bir belgin doruk çıkacak.. bir tarık akan, hale soygazi bi sevda ferdağ ne bileyim bi salih güney.. bi ayhan ışık çıkacak elinde eski köşeli siyah beyaz bavuluyla.. sanki az sonra ayrılacaklar tren son düdüğünü öttürecek.. sevgili trene doğru son bir umutla koşacak.. tren hareket edecek.. esas kız el sallayacak.. sonra inmek isteyecek sevdiceğine kavuşmak için çabalayacak ama nafile.. tren son suret hareket etmiş olarak raylarda salınacaktır.. sevdiceklerin gözlerinde bir damla yaş bir kalp çarpıntısı.. bir pişmanlık bir veda olarak kalacaktır.. ankara tren garı bana hep ayrılıkları hatırlatıyordu.. bir de haydarpaşa garı.. birini bombaladılar ötekini yaktılar.. ne varsa hayatımıza değer katan hepsini yaktılar bombaladılar.. el sallayamadık bile treninin buğulu camına dayayıp başını bir damla gözyaşı ile gidenlere.. elveda bile diyemedik onlara.. yolun açık olsun diyemedik bile elimiz böğrümüzde gözyaşlarımızı içimize akıtarak yolculadık onları sonsuzluğa.. sonsuzluğa ve yıldızlara giden bir trene bindirdik onları.. ama orada daha mutlu olacaklar değil mi.. evet evet orada buradakinden daha mutlu olacaklar belki de..