duygular

Bir film izlemiştim insanlığın yakın geleceğinde terörizmin, kör karanlığın vahşetin insanları getirdiği distopik bir dünyada geçiyordu.. efenim bu saydıklarımdan dolayı üçüncü dünya savaşı çıkıyor, insanlar katlediliyor kan su gibi akıyor.. herkes birbirini yok etmeye çalışıyordu uzak ola..

Ortalık birazcık durulunca bilim insanları bir aşı geliştiriyorlar.. insan beyninde hırs, bencillik, şiddet ego vb duyguları yokeden bir ilaç.. herkes hergün bu aşıyı almak zorunda.. savaşsız bir dünya uğruna alıyorlar da.. bir süre dünya güllük gülistanlık.. herşey olması gerektiği gibi işliyor, savaşlar bitiyor, insanlar nizami bir şekilde hayatlarını devam ettiriyorlar olması gereken kurallar çerçevesinde..

Ama o da ne birileri bu aşının sadece şiddet, hırs, vahşet gibi duyguları değil.. yan etki olarak aşk, sevgi gibi iyilik merhamet gibi bütün duyguları yok ettiğini farkediyor.. yöneticiler tarafından pek önemsenmiyor bu mevzu tabi.. çünkü kavgasız belasızdır ortalık.. varsın olmayıversindir.. ve dahi insan duygularının iyisiyle, kötüsüyle birlikte ve organize var olduğunu bildikleri için insan duygularını harekete geçirebilecek herşeyi yasaklıyorlar.. kitapları yakıyorlar, müzikleri sonra kültür sanat adına ne varsa yasaklıyorlar.. hatta parfümü kokuyu bile yasaklayıp yokediyorlar.. geometrik ölçülü siyah beyaz bir dünya yani..

Bir süre sonra ‘her yasak kendi isyancısını yaratır’ hesabı birileri işlerin pek de yolunda gitmediğini anlayarak isyana başlıyor.. verin bizim duygularımızı, onlar olmadan biz insan olamayız, hayat mı bu be, batsın bu dünya minvalinde haykırarak isyan ediyorlar.. ve yeraltına çekilip geçmişte din dil ırk adına karşı karşıya gelen insanlarla ortak bir paydada buluşup örgütlenmeye başlıyor.. çünkü artık tüm bu ayrımlardan çok daha önemli bir sorunları vardır.. tek bir şey istiyorlar, duygularını.. insanlıklarını..!

Yani diyeceğim o ki.. insan hayatından duyguları çıkar.. sevgiyi, aşkı, tutkuyu velhasıl hissiyatı çıkar insandan ne kalır ki geriye.. bunu anlamak için daha ne kadar kan dökmeliyiz bu coğrafyada.. ne kadar ölmeliyiz daha, kürt olduğumuz için, türk olduğumuz için, ermeni, alevi, rum, muhalif velhasıl öteki olduğumuz için daha ne kadar ölmeliyiz bu gezegende.. daha ne kadar insanlıktan çıkmalıyız ki kıymetini anlayalım insan olmanın.. hele bakın etrafınıza.. bakın geldiğimiz noktada dünyanın içine ettik elbirliğiyle.. kabul edelim başarısız olduk.. sınıfta kaldık.. yazıklar olsun insanlığımıza da.. türümüze de.. keşke irice bir meteor çarpsa da gezegenimize.. dinazorlar gibi kurusa soyumuz.. hakettik bence..