birer birer gidiyoruz

Yıllar sonra eski dostlarımızla, yoldaşlarımızla bir araya geldiğimizde, bir solcu alışkanlığı olduğundan mıdır nedir, önce sarılıp ağlaşıp ardından kavgaya tutuştuğumuz, birbirimize darıldığımız zamanlardan birinde güzel bir dostum demişti ki ‘’arkadaşlar etmeyin eylemeyin, birbirinizi kırmayın, artık kırklı yaşlara dayandık bundan sonra belki dostlarımızın ölüm haberlerini alacağız bir bir, kırgın ayrılmayın kimseyle’’ bir yandan korkmuş öte yandan da gülüp geçmiştim.. bırak lan daha kaç yaşındayız ki ne ölümü ağzından yel alsın demiştim..

Demiştim demesine de sabahları bilgisayarı açtığımda birinin ölüm haberini görmüyorsam kendimi şanslı ve mutlu hissediyorum artık şimdilerde.. son zamanlarda o kadar çok ölüm haberi aldım ki.. belki hiçbirini çok yakından tanımıyorum, yoğunluklu bir mesaim de olmadı.. kimiyle kalabalık bir masada oturup kahvaltı etmişliğim, kimi ile işle ilgili görüşmüşlüğüm, kimisiyle de selam vermişliğim var.. ama öyle genç öyle erken gidiyorlar ki insanın yüreğinin ortasına koca bir taş yerleştirip çekip gidiyorlar öylece.. yarım bırakılmış anıları kalıyor arkalarından, hüzünlü ve ağır..

Sonra düşünüyorum.. neyin peşindeyiz biz ya, nedir bu telaşemiz hiç ölmeyecek gibi, nedir bu tavırlarımız.. nedir yani bu sevgisizliğimiz, bencilliğimiz.. aldığımız bir nefes.. onu da iki dakika almasan dünya değiştiriyorsun.. bu kadar basit bu kadar yalan hayat.. neden bu kadar önemsiyoruz kendimizi, her şeyi.. neden keyfini çıkarmak varken takılıp kalıyoruz küçük ayrıntılara.. neden insan gibi yaşayamıyoruz hiç birşeyi.. tek yapmamız gereken iyi insanlar olmak.. bu o kadar zor mu.. neden içinden çıkılmaz hale getiriyoruz ilişkileri şu üç günlük gezegende..