madımak

Ailesi, eşi, dostu bir dönem sola, devrimciliğe bulaşmış herkesin evinde vardır.. o siyah beyaz eski fotoğraf albümünde bazı fotoğraflarda birilerinin yüzü kesiktir.. fotoğraf o zamanlar çok kıymetli atılmaya kıyılmamış.. o an sonsuza kadar hatırlanmak istenmiştir.. kıyamazsın.. belki bir yoldaşın demiştir, beni oradan kesin sizin de başınız belaya girmesin.. belki sen eline alıp hoyrat bir makası kendi yüzünü kesersin sevdiklerin için..

Kim anlatmıştı hatırlamıyorum.. bu şiirin de böyle bir hikayesi varmış.. az sonra polisin basacağı evden yoldaşlarında sarılıp vedalaşıyorsun.. tüm fotoğraflarımı yırtın, yakın diyorsun.. ama onlar kıyamıyor.. sadece senin yüzünü kesip çıkarıyorlar fotoğraftan.. orda kalıyor yanağının yarısı.. kendini boşlukla tamamlıyor.. elin dostunun omzunda öyle kalıyorsun.. sen ıslık çalan kavaklar arasından ince ve hüzünlü adımlarla yol alırken bir türkü tutturuyorsun sonra.. işte böyle acılı ve hüzünlü..

Tam yirmiüç yıl evvel bugün, Sivasta, gözlerimizin önünde diri diri yakılan onlarca güzel insandan birine.. Metin Altıok’a ait mısraların, usta ellerde işlenip.. ruhumuzu kederlere, bedenimizi uçurumlara, yüreğimizi hüzünlere yatıran şarkıdır.. ulan yobazlar, dinciler.. siz işte böyle güzel adamları yaktınız.. umarım o cehennem vardır ve yedi katlıdır.. siz bizim ciğerimizi yaktınız umarım o adına canlar yaktığınız Allahınız da sizi yakar kor ateşlerde..