şeker bayramı

küçükken bayramlarda şeker toplardık.. beş on kişilik gruplar halinde örgütlenip elimize birer poşet alarak tüm mahallenin kapılarını tek tek çalardık.. komşuların, amcaların, teyzelerin bayramını kutlar, şekerlerimizi, harçlıklarımızı ve hayır dualarımızı alıp başka kapılara yelken açardık.. bazen tüm tembihlemelere rağmen mahalle dışındaki büyük ve çok katlı, ışıltılı apartmanlara daha güzel şekerleri vardır yanılsamasıyla girer, ağzımızın payını alırdık.. zenginlerin, şimdilerde çocuk şekeri tabir edilen ucuz şekerleri hatta utanmadan çay şekerini bize bayram şekeri diye yutturduklarına şahit oldu bir nesil..

ne kadar çok çeşit şeker vardı o zamanlar.. rengarenk kağıtları olan limonlusu, portakallısı, nanelisi, türkan şoray göbeklisi, kalplisi incesi, uzunu ve en kıymetlisi çikolatalısı, beyazlısı, ısırınca içinden bal çıkanı ve daha neleri.. akşama kadar o kapı senin bu kapı benim gezer, şeker dükkanına dalmış kedi misali dudaklarımızın üstünde ince ve tatlı bir çizgiyle, poşetler elimizde, yetmeyeni peşimizde modunda dünyanın en kıymetli hazinesi gibi eve getirip sayardık sabırla.. benimki daha çok, şunla bunu değişelim mi tartışmasını da yaptıktan sonra içlerinden bazılarını iştahla yer.. kalanını, evin kimsenin bilmediği en ücra köşesine saklayarak huzurlu uykulara dalardık..

rüyamızda, çeşmelerinden çikolata akan havuzlarda çimip, karamel balçıklarına dalıp çıkardık.. ikinci günü şekerden, gofretten bir nebze olsun tiskinmiş halde ince bir karın ağrısıyla uyanır, ilk olarak sessiz adımlarla kimseyi uyandırmadan hazinemizin yerinde olup olmadığını kontrol ederdik.. her şey yolunda ise dünden kalan harçlıkları bayramlıkların cebine koyar, bakkalın yolunu tutardık.. kayısı kola vardı o zamanlar.. bi kara kola, bir de sarı kola, yanına da eti puf, ohh değmeyin çocuğun keyfine.. balık krakerle çubuk krakerin ise yüzüne kim bakar behey..

şimdiki çocuklar gibi elimizde tabletler telefonlar yoktu.. teknolojiden bihaberdik belki ama kendi oyuncağımızı bile kendimiz yapar, kendi uydurduğumuz oyunları oynardık büyük bir neşeyle.. kendi mahallemizde güvenle gezer, kimsenin bize kötülük yapmayacağını bilirdik.. acıktığımızda hangi eve girsek o doyururdu karnımızı.. bir parça salçalı ekmek yeter de artardı mutlu olmamıza.. şimdi yemeyip yüzüne bakmadığınız o şekerler, çikolatalar, yaş pastalar bizim için kıymetliydi.. o annenizin zorla yedirmeye çalıştığı yemekler bizim için çok anlamlıydı.. yalnız bayramlarda bile olsa mutluyduk biz be..