Ana içeriğe atla

anne kuyruk doğdu mu

anne kuyruk doğdu mu.. -yok kızım bu geceden sonra sabah karşı doğacak.. anlayan anladı ne diyorum.. anlamayan da kuyruk nedir nasıl doğar ki kuyruk falan diye düşünmüştür eminim.. astronomi ile olmasa da gökyüzüyle ezelden beri haşır neşir biri olarak kuyruk nedir, ne değildir.. tahminimi ve çıkarımlarımı anlatayım dedim dilim döndüğünce..

eskilerin hesabına göre ağustos ayının ortalarında doğar her sene kuyruk.. doğana kadar aşırı sıcaklar olur.. sabaha karşı doğar, güneş doğmadan çok önce.. doğduktan sonra havalar bir nebze serinler.. bu tarihten sonra gündüzler sıcak geceler serin olur.. aslında bir nevi mevsimin sonbahara evrildiği tarihtir..

çocukken hep merak ederdim kuyruk yıldızını.. köyde gece damda yatarken sabaha karşı gökyüzüne bakar, kuyruğa, hatta kedi kuyruğuna benzeyen bir yıldız arardım.. hangisi olduğuna karar veremeyip en parlak yıldızı seçip olsa olsa budur kuyruk diye düşünürdüm.. ve onu çok beğenirdim.. bu benim yıldızım olsun derdim..

aslında pek de yanılmamışım.. eskilerin kuyruk dedikleri yıldız venüs gezegeninin ta kendisiymiş meğer.. aynı zamanda çoban yıldızı, sabah yıldızı, tan yıldızı, zühre yıldızı, çolpan, kervankıran diye bildikleri yıldız venüs gezegeni imiş.. ağustos ayında genelde jüpiter de ona yakın bir yerde gözlenir.. eskilerin belki de kuyruk demelerinin sebebi budur..

güneş batmadan önce batıya.. doğmadan önce de doğuya baktığınızda onu tüm ihtişamıyla görebilirsiniz.. en belirgin olduğu ay ise ağustos ayıdır.. aynı zamanda diğer gezegenlerin aksi yönüne döndüğü için asidir bu gizemli kızımız.. güzelliğine, asaletine, parlaklığına tarihler boyu hayran olunmuş, şiirler, besteler yazılmış efsanelere konu olmuştur.. asıl adını ise yunan güzellik tanrıçası afroditten almıştır..

velhasıl haberini şimdi aldım annemden.. venüs bize müjdeledi.. bu geceden sonra, bizi bu cehennem sıcağından kurtarıp bir nebze de olsa serin hülyalara gark edecekmiş.. bünyelerimizi serinletip ruhlarımızı huzura kavuşturacakmış.. teşekkürler kuyruk yıldızı.. teşekkürler venüs..




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Karakolda Ayna Yok

    Doksanlı yılların ortaları. Daha yaşanabilir bir dünya hayaliyle, kelle koltukta mücadele edip, fırtına gibi estiğimiz zamanlar. Bunun sonucu olarak bilfiil tutuklanma, gözaltı, takip, polisten, jandarmadan kaçış, faşistlerle kavga dövüşten bunalmışım, bir parça nefes almak adına kalkmışım Malatya’ya ailemin yanına gelmişim. Bir yanı şehrin modern caddelerini arşınlarken, öte yanı toprağa göbekten bağlı, yarı feodal ailemin o aralar en büyük sorunu olan tarla bahçe işleri ile ilgileneyim dedim. Köydeki tarlalarla ilgili bir devlet teşviği mi ne varmış, herkese vermişler, bizimkilere vermemişler. Nasıl vermezlermiş ya, hadi kalk gidelim de neden vermiyorlarmış bir öğrenelim diye artislik yapıp, aldım annemi kalktık gittik Akçadağ’a. Bilumum resmi kurumun küflü odalarında canından bezmiş, salla başı al maaşı tadındaki memurlarından, bugün git yarın gel cevabına aldırış etmeden gezdik dolaştık, en son nüfus müdürlüğüne vardık bir evrak almak için. Adam dedi, bu evrağı ...
Yorum Gönder
Devamı

Kendi Karanlığında Boğulmak

    Büyük travmalar yaşayıp, acılarıyla yüzleşememiş insanlar; bilinçaltının da yardımıyla kendine birer savunma mekanizması geliştirirler. Bir daha aynı noktaya dönmemek için, o yaşadıklarını bir daha yaşamamak için etrafına görünmez duvarlar örerler. Bu insanlar günlük hayatlarını maskelerle yaşarlar. Kimseye güvenmezler, içlerindeki yaraya ulaşabilecek duygusal ilişkilere girmezler. Görünüşte hayatından memnun, mutlu mesut, esprili tiplerdir genellikle. Her şeye gülüp geçerler  herkesle alay ederler, kibirli ve soğukturlar. Yaralarını onlara hatırlatan müziklerden, romanlardan, filmlerden kaçarlar. Duygulanmazlar, sevmezler, acımasızdırlar. Dışarıya gösterdikleri kabukları o kadar serttir ki, gözlerindeki keder belli olmasın diye, donuk bir ifade ile bakarlar, göz göze gelmekten kaçınırlar, sevgiyi zayıflık olarak görürler, o yüzden sevilmezler de. Kontrollü birer ruh hastasıdır her biri, soğukkanlı birer duygu katili aynı zamanda.     Yüzleşemedikleri ac...
Yorum Gönder
Devamı

8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü

Lise yılları, köydeyiz kayısı topluyoruz. Şimdilerde rahmetli olmuş akraba bir kadın, annemin ağzına girmiş hararetli hararetli bir şeyler anlatıyor bana bakarak. Çaktırmadan yaklaşıyorum merakla. Filankesin oğlu senin kıza talip oldu diyor, durumları iyi, ver kızı rahat eder diyor, ver kızı size de faydası dokunur, zenginler, varlıklılar diyor. Annem uzun uzun dinliyor, ne söyleyecek diye merak ediyorum, kulak kabartıyorum heyecanla. Birden başını kaldırıp sert, bir o kadar da net bir ses tonuyla, benim kocaya verecek kızım yok diyor, ‘’benim kızım okuyacak…’’ O an annemin boynuna atlayıp, iyi ki benim annemsin demek istiyorum ama muhabbeti duyduğum anlaşılmasın diye usul usul kayısı toplamaya devam ediyorum, yüzümde hınzır bir gülümseme. Ondan sonraki gelenlere de, annem hep aynı cümleyi kuruyor. Benim kızım okuyacak! Benim kızım okuyacak.. Okudum ben de, hep okudum. Kitap okudum, düşünmeyi öğrendim, okul okudum hayatı öğrendim, üniversite okudum, direnmeyi öğrendim, haksızlığ...
Yorum Gönder
Devamı