bir ayı oynatımı

biz küçükken ayı oynatılırdı mahallede.. kavruk tenli, kara şalvarlı, şapkalı bir dayı gelirdi kapımızın önüne.. bir elinde tef, diğer elinde zincire bağlı iki ayağı üzerinde duran devasa cüsseli kahverengi bir ayı.. adı nazife ya da pakize olurdu nedense.. yeterince seyirci toplanınca başlardı şovuna ayı eğiticisi.. önce oynak bir şarkı söyler tefiyle ritm tuttururdu.. ayıcık birden göbek atmaya başlardı tırnakları kızgın sacda yakılmış pençelerini sağa sola savurarak.. sonra altın dişli kavruk sahip keyfe gelir, emrederdi ayıya; yap bakayım nazife kadınlar hamamda nasıl bayılır.. nazife gözlerini mahmurlaştırarak önce geriye doğru, sonra yumuşak hareketlerle yana doğru devrilirdi bir pençesini anlına dayayarak.. ayı usulüne uygun bayılırken, şalvarını böğrüne kadar çekmiş kadınlar koca memeleri göbeklerine vura vura kahkahalar atarlardı.. kocaları ise, karı işi dedikleri bu şovu kaçamak gözlerle izlerken, ayının ve kavruk sahibinin emeğine binaen üç beş kuruş para atarlardı yere serilmiş mukavvaya.. gösteri bitince ayı, arkadan gerdirilmiş geminin etkisiyle dişlerini gösterip selam verirdi kalabalığa.. ayı mutlu, altın dişli kavruk sahibi mutlu, ahali mutlu ayrılıp giderlerdi bir başka mahalleye.. ah kimseler görmezdi o koca hayvanın gülerken gözlerinden dökülen acıyı, kederi, çaresizliği.. ah kimseler görmüyor hala..