Ana içeriğe atla

zaman o ki

Zaman o ki yarenler, zaman kötü zaman. Kime elini atsan, budur, doğrudur, güvenilirdir, hastır, iyidir desen elinde kalıyor maalesef. Herkes kendi halinde, kendi çarkında, kendi çapında birilerini kandırmaya çalışıyor. Herkes bi bencil herkes bi hepbanacı olmuş.. Dünya şahsi maddi - manevi menfaatlerin etrafında döner olmuş.. Salt ve saf sevgiyi, ilgiyi saygıyı ve değeri bulmak o kadar zor ki bu zamanda mumla arar olduk.. Arayı arayı gözümüz kör oldu ya dervişler.. Nedir yani..

Dünyaya daha kaç kere geleceğinizi düşünüyor sunuz.. Bir kere gelmişsiniz adam olarak yaşayın yaw.. Bu çok mu zor. Hadi ayak oyunları çeviriyorsunuz, bari bunu iyi insanlara yapmayın yahu.. Kısa vadede kazansanız da uzun vadede kaybedeceksiniz o birkaç kişi kalmış güzel insanları. Bir de siz yüklenmeyin, bir de siz üzmeyin onları.. ki yeterince üzen yıpratan bir düzenin göbeğinde hala iyi insan olma mücadelesi verirlerken..

Herkesin derdi kendine ağır, herkes haklı, herkes herşeyi biliyor. Herkes bir yol tutturmuş gidiyor. Herkes kendi çıkarı menfaati peşinde.. Ego ve ben çağımızın hastalığı olmuş.. Bir parça uzaklaşsanız bir parça iyi insan olmaya çalışsanız bir parça içinizdeki şeytanı susturup, kendinizi sorgulasanız, iki empati yapsanız, ruhunuzu kötülüklerden arındırsanız ölmezsiniz korkmayın.. ki beyin ve yürek diye iki organımız var bu işleri çözmek için.. Azıcık kullanın ya korkmayın ölmezsiniz..




Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Karakolda Ayna Yok

    Doksanlı yılların ortaları. Daha yaşanabilir bir dünya hayaliyle, kelle koltukta mücadele edip, fırtına gibi estiğimiz zamanlar. Bunun sonucu olarak bilfiil tutuklanma, gözaltı, takip, polisten, jandarmadan kaçış, faşistlerle kavga dövüşten bunalmışım, bir parça nefes almak adına kalkmışım Malatya’ya ailemin yanına gelmişim. Bir yanı şehrin modern caddelerini arşınlarken, öte yanı toprağa göbekten bağlı, yarı feodal ailemin o aralar en büyük sorunu olan tarla bahçe işleri ile ilgileneyim dedim. Köydeki tarlalarla ilgili bir devlet teşviği mi ne varmış, herkese vermişler, bizimkilere vermemişler. Nasıl vermezlermiş ya, hadi kalk gidelim de neden vermiyorlarmış bir öğrenelim diye artislik yapıp, aldım annemi kalktık gittik Akçadağ’a. Bilumum resmi kurumun küflü odalarında canından bezmiş, salla başı al maaşı tadındaki memurlarından, bugün git yarın gel cevabına aldırış etmeden gezdik dolaştık, en son nüfus müdürlüğüne vardık bir evrak almak için. Adam dedi, bu evrağı ...

Kendi Karanlığında Boğulmak

    Büyük travmalar yaşayıp, acılarıyla yüzleşememiş insanlar; bilinçaltının da yardımıyla kendine birer savunma mekanizması geliştirirler. Bir daha aynı noktaya dönmemek için, o yaşadıklarını bir daha yaşamamak için etrafına görünmez duvarlar örerler. Bu insanlar günlük hayatlarını maskelerle yaşarlar. Kimseye güvenmezler, içlerindeki yaraya ulaşabilecek duygusal ilişkilere girmezler. Görünüşte hayatından memnun, mutlu mesut, esprili tiplerdir genellikle. Her şeye gülüp geçerler  herkesle alay ederler, kibirli ve soğukturlar. Yaralarını onlara hatırlatan müziklerden, romanlardan, filmlerden kaçarlar. Duygulanmazlar, sevmezler, acımasızdırlar. Dışarıya gösterdikleri kabukları o kadar serttir ki, gözlerindeki keder belli olmasın diye, donuk bir ifade ile bakarlar, göz göze gelmekten kaçınırlar, sevgiyi zayıflık olarak görürler, o yüzden sevilmezler de. Kontrollü birer ruh hastasıdır her biri, soğukkanlı birer duygu katili aynı zamanda.     Yüzleşemedikleri ac...

8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü

Lise yılları, köydeyiz kayısı topluyoruz. Şimdilerde rahmetli olmuş akraba bir kadın, annemin ağzına girmiş hararetli hararetli bir şeyler anlatıyor bana bakarak. Çaktırmadan yaklaşıyorum merakla. Filankesin oğlu senin kıza talip oldu diyor, durumları iyi, ver kızı rahat eder diyor, ver kızı size de faydası dokunur, zenginler, varlıklılar diyor. Annem uzun uzun dinliyor, ne söyleyecek diye merak ediyorum, kulak kabartıyorum heyecanla. Birden başını kaldırıp sert, bir o kadar da net bir ses tonuyla, benim kocaya verecek kızım yok diyor, ‘’benim kızım okuyacak…’’ O an annemin boynuna atlayıp, iyi ki benim annemsin demek istiyorum ama muhabbeti duyduğum anlaşılmasın diye usul usul kayısı toplamaya devam ediyorum, yüzümde hınzır bir gülümseme. Ondan sonraki gelenlere de, annem hep aynı cümleyi kuruyor. Benim kızım okuyacak! Benim kızım okuyacak.. Okudum ben de, hep okudum. Kitap okudum, düşünmeyi öğrendim, okul okudum hayatı öğrendim, üniversite okudum, direnmeyi öğrendim, haksızlığ...