köpekler

çok eskiden bir kış günü annemle beraber köydeki eve gitmiştik.. annem; sen git ben birazdan gelirim dedi.. minibüs beni evin önündeki yolda bıraktı, eşyalarımızı aldım eve girdim. balkona çıktım annemi beklemeye başladım.. işte o an aşağıda kocaman bir kangal köpeği ile göz göze geldim.. bir yandan annem uzaktan eve doğru geliyor.. gittim içeriden yanımızda getirdiğimiz somun ekmekleri aldım, kocaman parçalar halinde kopartıp, köpeğe atmaya başladım.. köpek bir yandan annemin geldiği yöne doğru bakıyor bir yandan da akrobatik hareketlerle attığım ekmekleri havada yakalamaya çalışıyor.. ben köpeği oyalamak için panik halinde aceleyle ekmekleri fırlatıyorum.. tam annem bahçe kapısından göründüğünde köpek bıraktı ekmeği beni, delirmiş gibi anneme doğru koşmaya başladı..

aklımdan neler geçiyor.. köpek o devasa cüssesiyle annemin üstüne atlayacak ısırıp parçalayacak, kanlı vahşi senaryolar.. avazım çıktığı kadar bağırıyorum bir yandan aşağı atlayıp anneme doğru canhıraş koşturuyorum köpeğin ardından.. köpek koştu ben koştum.. köpek koştu koştu durdu annemin yanına varınca ve o an ömür boyu unutamayacağım bir şey oldu.. köpek ön ayaklarını omuzlarına dayadı eski bir dost gibi sarıldı anneme.. annem de onu sevdi başını okşadı.. bir süre cilveleşti kangal, sonra kuyruğunu sallayarak birlikte yanıma geldiler.. hayatımda yaşadığım en garip anlardan biriydi.. korkudan dizlerimin bağının çözülmesine mi yanayım.. tüm rızkımızı köpeğin önüne doğradığıma mı güleyim.. gördüğüm mutlu manzaraya mı sevineyim bilemedim.. korkma kızım o beni tanıyor dedi annem.. yazın çok ekmeğimi yedi, köpekler insanlar gibi değildir, yapılan iyiliği de kötülüğü de unutmazlar..