'kırmızı'larımıza sahip çıkalım

küçüğüm; babam şehire gidecek sabah.. banyosunu yapıyor, traşını oluyor, tırnaklarını kesiyor annemle birlikte, hazırlanıyor.. en janti gömleğini, en jilet pantolonunu giyiniyor.. bir anda köyün kirinden pasından sıyrılıp yakışıklı medeni öğretmen haline geri dönüyor. ne de olsa şehire gitmek bunu gerektiriyor.. onu uzaktan süzdüğümü görüyor ve diyor; bişey istiyor musun kızım.. diyorum baba bana kırmızı bir ayakkabı getir.. saçımı karıştırıp şefkatle tamam diyor ama sarılıp öpmüyor, çünkü köyde yaşamak bunu gerektiriyor.. köyün dolmuşuna bindiğinde, akşam döneceğini bile bile nedense sanki hiç gelmeyecekmiş gibi paçalarına yapışıyorum babamın, gitme diye.. öğretmenlik yaptığı köylerde akşam kahveye gitmesin diye çizmelerini sakladığım gibi..

akşam oluyor, babam elinde filelerle, paketlerle geri dönüyor.. eve, öte beri, annemin ihtiyaç listesi filan derken o paket açılıyor sonunda kutsal bir ritüel gibi.. içinde kıpkırmızı potinler çıkıyor, nasıl parlıyor ama.. al bu senin diyor babam nasıl seviniyorum.. alıyorum kırmızı ayakkabılarımı iki odalı damın en ıssız köşesine çekiliyorum, o an dünya bize dönüyor sadece, ben ve kırmızı potinlerime.. bakmaya doyamıyorum, dokunmaya kıyamıyorum, sonunda benim de kırmızı ayakkabılarım oluyor işte.. ayağıma giyiniyorum evin içinde bir tur atıyorum sonra çıkarıp karşıma koyuyorum hayran hayran bakıyorum, gözlerim ışıldıyor.. elimden bırakamıyorum.. gece oluyor herkes yatıyor ben kırmızı potinlerimi yastığımın yanına koyuyorum uhrevi bir ibadetle onun güzelliğini hayranlıkla izlerken derin bir uykuya dalıyorum sonra..

sabaha kadar rüyamda kırmızı ayakkabılarımı görüyorum.. birinde çalıyorlar benden birini kara giysililer, ötekinde kaybediyorum tekini.. kan ter içinde uyanıp başımı çevirip bakıyorum yer yatağımın yanında, kısık fitilli gaz lambasının ölgün ışığında yatıyorlar iki kınalı kuzu gibi.. derin bir nefes alıyorum yeniden yatıyorum, bu sefer dere tepe gezerken çamura saplandığımı görüyorum rüyamda, ayağımı zorla kurtarıyorum ama bir ayakkabım çamurun içinde kayboluyor yeniden.. böyle böyle sabahı zor ediyorum.. kırmızın mı var derdin var'ı ilk defa o vakit öğreniyorum ben.. şimdi düşünüyorum da ne kadar kıymetliymiş kırmızılarımız o çocuk çağlarımızda.. ne ara yitirdik biz, o kırmızılara anlam yüklemeyi.. ne ara izin verdik, o kara giysililerin onları bizden çalmasına..