timsahcık

çok eski zamanların birinde bir timsahçık yaşarmış.. bütün gün gezer tozar, yediği önünde yemediği ardında keyf edermiş.. yine günlerden bir gün timsahın karnı çok acıkmış.. sağa bakmış birşey yok, sola bakmış birşey yok, sazlıklara yardırmış, yosunları heder etmiş yiyecek bir şey bulamamış.. o kadar acıkmış o kadar çok acıkmış ki.. yanında güvenle salınan yavrularına ince bir bakış fırlatmış kederli bir hüzünle.. bakmış bakmış iç geçirmiş sonra.. yolun sonuna geldim tanrım, galiba açlıktan öleceğim ben.. bu yavrucuklar da kimsesiz kalacak zavallıcıklar diye düşünmüş.. ölmeden önce son bir kez sarılayım, dünya gözüyle yakından bir göreyim bebelerimi derken açlığı gözünü kör etmiş, halini hal etmiş, dilini lal etmiş.. açmış koca ağzını bir hamlede yavrularını hiç etmiş.. nasıl olduysa olmuş, yemiş, yalayıp yutuvermiş yavrucuklarını iç etmiş..

yedikçe karnı doymuş doymasına da, doydukça içine acayip bir pişmanlık oturmuş.. allaam ben ne pis bir hayvanım ki yavrularımı yedim, sen beni kahreyle yareppim diyerek ağlamaya başlamış.. o kadar çok ağlamış, o kadar çok ağlamış ki, dereler taşıp nehir olmuş gözyaşlarıyla.. nehirler denizlere, denizler okyanuslara taşımış pişmanlık gözyaşlarını.. kulaktan kulağa yayılmış hüzünlü hikayesi.. kimse dinlememiş, kimse anlayamamış onu.. tüm balıklar lanet etmiş, ahtapotlar tiskinmiş, istiridyeler zul etmiş timsaha.. sonra nasıl olduysa herşey unutulmuş.. öyle bir unutulmuş ki.. timsah bile hatırlayamamış yaptıklarını.. bedeni unutmuş ama ruhu geceleri ay doğunca çıkmış nehirlerin üzerinde ince bir ağıt tutturup yavrularını arar olmuş.. işte o gün bugündür timsahların yüzü hiç gülmemiş.. bu absürd hikaye de burada biter olmuş..