Koza'dan Kelebeğe

Eskiden arabalarımız yoktu, her yere yürüyerek giderdik. Ne kilo problemimiz vardı, ne de bu kadar stresimiz. Pazar günleri hep birlikte kahvaltımızı eder, teleferikten aşağıya doğru yürür, kozahanda yüksek taş duvarların avlusunda, kestane ağaçlarının altında güzel bir masa kapardık. Öğleden sonra bir bir düşmeye başlardı dostlar, arkadaşlar. Ne kadar kalabalıktık o zamanlar, ne kadar da çoktuk. Masa genişledikçe sohbet güzelleşir, espriler, hikayeler, şakalar, kahkahalar havada uçuşurdu. Önce haftanın gündemi tartışılır sonra yeni çıkan kitaplar, filmler konuşulur, kültür sanat edebiyat ile muhabbetin dibi bulunurdu. Masada haftalık dergiler, günlük gazeteler, bulmacalardan, kitaplardan çaylara yer kalmazdı. Hele böyle puslu sisli soğuk havalarda masaya hiç durmadan tepsi tepsi çay gelir, çayın buğusu yüreğimizi ısıtırdı. Akşama doğru gruplar halinde kalkılır, kimi okey oynamaya, kimi iki kadeh içki yuvarlamaya, evliler evine, köylüler köyüne dağılırdık.

O zamanlar heykelin alt caddesinde köylü pazarının altındaki kuytu sokakta korsan cd pazarı kurulurdu. Film manyağı üç beş arkadaş koza çıkışı dört bir yandan pazara dalar, korsan cd alırdık. Hatta bir sonraki hafta için sipariş verirdik. O zamanlar internet bu kadar yaygın değildi. Cd leri alıp önce heykelde bir tur atıp oradan mahfele uğrayıp oradaki dostların da bir çayını içerdik. Namazgah bayırını tırmandıktan sonra teleferiğe giden rampanın solundaki evimize varır, vcd ye korsan filmi koyar, heyecanla izlemeye koyulurduk. Filmin en güzel yerinde donardı cd, hiç şaşmazdı. Çıkartıp, hohlayıp, kazağımıza siler yeniden takardık. Hele çizik varsa cd de, atlata atlata izlemeye uğraşır, aradaki sahneleri tahmin etmeye çalışırdık. Sürekli donduğu için, bir saatlik filmi üç buçuk saatte izlemişliğimiz olurdu. Hiç unutmam Yeşil Yol filminin sonunda, en heyecanlı yerinde donmuştu da sırf meraktan gidip, orijinal cd sine bir sürü para bayılmıştık.

Şimdi ben, sert bir lodosun ardından gelen, sisli puslu, yağmurlu bir pazar günü oturmuş o günleri ne kadar çok özlediğimi düşünüyorum. Nereye gitti o kalabalık insanlar, o güzel yürekli arkadaşlar, o dolu donanımlı gençlik şimdi neredeler çok merak ediyorum. Neden şimdi bir araya gelemiyoruz, eskisi gibi plan yapmadan dergimizi kitabımızı koltuğumuzun altına koyup ha deyince destursuz gireceğimiz cafeler bulamıyoruz. Her canımız sıkıldığında gideyim de iki insan yüzü göreyim açılırım diyeceğimiz mekanlar nereye gitti. Nereye kayboldu o ruh. Bazen ağız dolusu güldüğümüz, bazı hayal kurduğumuz, bazen şakalaştığımız, bazı takıştığımız bazen ağlaştığımız dostlar nerede şimdi. Ne zaman ki arabalarımız ayaklarımızı yerden kesti, ne zaman ki bilgisayarlar aklımızı başımızdan aldı, birbirimizden kopup uzaklaştık zamanla. Kimi çoluğa çocuğa karıştı kimi ekmek derdine düştü, kimi bir iz bırakmadan kayboldu gitti. Özledim hepsini, ne güzellerdi..