Ruh Birliği

Boyası dökülmüş, ihtiyar, yaslı bir hastanenin bahçesinde, saniyeleri dakikalara ekleyip, az önce ameliyata giren babamdan gelecek haberler ile kendimi test ediyorum. Bir iki volta atayım zaman geçer diyorum, acı çeken çocukları, kıvrışık yüzlü yaşlı hastaları görüp iyice bunalıyorum. Dışarıya atıyorum kendimi, kafeteryadan kendime çayla tost alıp, beti benzi solmuş güz ağaçlarının altında bulduğum bir banka yerleşiyorum. Sabahın kör saatleri olduğu için, daha yüzünü yumadan duvarın dibine çöküp sigarasını tüttüren bir iki refakatçinin, tekerlekli serumunu eline alıp nereye gittiğini bilmeden telaşeyle gezdiren birkaç mor gözlü hastanın dışında insan yok etrafta.

Yanımda, sabaha kadar hiç durmadan yağan yağmurda ıslanmış, yorulmuş küçük bir kedi yavrusu kollarını birbirine kavuşturmuş oturuyor. Elimdeki tosttan küçük parçalar kopartıp önüne koyuyorum, son kalan mecali ile usul usul yalayıp yutuyor çift kaşarlı ekmekleri. Bir parça da ben yiyeyim diyorum boğazıma düğümleniyor, ağzımda büyüyor lokmalarım. Kedicik bir yandan yiyor bir yandan yemyeşil gözlerini kaldırıp yüzüme bakıyor minnetle. Miyavlamak için ağzını açıyor ama  ses çıkmıyor pembecik ağzından. Karnı doyunca, ufacık nemli patisini kaldırıyor bir iki silkeliyor, sonra yalayarak yüzüne gözüne sürüyor tarihsel ritüelini tamamlayarak kendini temizlemeye koyuluyor.

Gözlerimi kediden alıp bir daha saate bakıyorum bir gram geçmemiş zaman. Babamı düşünüyorum, daralıyor kalbim bir daha, derin bir hüzün kaplıyor içimi. Başımı önüme eğip telefonun üzerinde bir türlü geçmeyen dakikaları sayıyorum. Hiç olmadık felaket senaryoları kurup, korkunun karanlık dehlizlerinde kulaç atıyorum. Tam o anda bacağıma, yumuşak, tatlı ufak bir şey dokunuyor şefkatle, dönüp bakıyorum bizim yavrucuk. İki ufak patisini yan yana dizime koymuş,  sırtının koyu gri rengine inat bembeyaz tüylü döşünü öne çıkarmış, yüzüme bakıp incecik sesiyle miyav diyor.

Ruh birliği etmiş iki eski dost gibi uzun uzun bakışıyoruz, anlıyoruz birbirimizi. Yanıma yaklaşıyor iyice, kuyruğunu altına alıp yaslanıyor sol yanıma. Ufacık bedeninin titreyişi, içimin titreyişine karışıyor. O an, ben ve o kedi dünyanın en kadim sırrına vakıf oluyoruz. Islaklığına, kirine pasına aldırmadan içi tüylü montumun köşesini kaldırıp üstüne sarıp kendime doğru çekiyorum. Yavaş yavaş azalıyor titreyişleri. Yavaş yavaş hafifliyor kalbimin ağrıyışları. Elimi uzatıp minnetle başını okşuyorum, patisiyle elimi indirip, elini avucumun içine koyuyor. O acıklı hastanenin, o soğuk bahçesinde, o bitmeyen bekleyişte, o küçük kedi, elini elime koyup; üzülme diyor, üzülme, iyi olacak baban..