yağmur

olmaz ki ama bu kadar da yağılmaz ki

yağmurdur dedik candır

berekettir dedik bastık bağrımıza,

adına methiyeler dizdik, güzellemeler yaptık

ahmak ıslatanında ıslandık sevdiceğimizle.

günü geldi dumanlı başımızı yasladık koynuna
acımız dayanılmaz olunca,
yüreğimizin kederini akışına yoldaş eyledik,
huzur bulduk.
günü geldi gözyaşlarımızı katık ettik damlalarına,
kaçırarak gözlerimizi bir veda sarılışında.
seninle ıslandık,
seninle serinledik nefes aldık kimi gün.
sen yağarken dışarıda ince ince, dayadık başımızı cama,
en güzel hayallere daldık.
senle güzeldi o akşamüstü demlenen çayın kokusu tadı
buğuladığın camlara çizdik acemi kalplerimizi
velhasıl seni hep sevdik biz yağmur
hep sevdik be..
sen ne yaptın
canı yanmış terkedilmiş bir sevgilinin
hoyratça akıttığı gözyaşları gibi dolandın ayaklarımıza
delice attığın çığlıklara boğdun bizi.
kestin sesimizi.. kestin nefesimizi
delirdin coştun kendini de bizi de tahrip ettin.
nedir seni bu kadar kederlendiren delirten
nedir seni bu kadar hırçınlığa boğan
bu intikamın kime, senin derdin nedir yağmur
biz sana ne ettik.
nedir bu çılgınca çağlayışın
bunalttın bizi hiç durmadan deli bir çay gibi akışınla
kara bulutlarınla.. puslu yüreğinle
yeter artık bi dur bi sus bi sakin ol ya
neyse anlat derdini usul usul
ahmak ıslatırcasına
sessizce,
ince ince
ha işte böyle
sakiiin..
gel buraya serseri seni..