Kara Bulutlar Kızıl Bir Kız Doğuruyordu

Zamanın birinde, çok fena aşk acısı çekiyorum. Hayırsız bir sevdicekten ayrılmışım, beynim ve yüreğim arasındaki çekişmeden bitap düşmüş, acının karanlık dehlizlerinde kulaç atıyorum. Ama içim nasıl yanıyor, nasıl kavruluyor. Nefes alamıyorum, öleceğimi sanıyorum. Teleferik tarafında, eski ama şehir ve dağ manzaralı bir evde oturuyorum o zamanlar. Sabaha kadar dakikaları saniyelere ekledim. Bir dirhem uyku aradım bulamadım. Nasıl ettiğimi bilemediğim o gecenin sabahında derman kalmamış dizlerime yüklenip pencereden göğe baktım. Hava berbat, her yeri kapkara bulutlar kaplamış. Attım kendimi dışarıya. Üç otobüs değiştirerek Mudanya’ya gittim. Sahilde bir banka oturdum denizi seyretmeye başladım.

Normalde, her dertlendiğimde, hüzünlerimi, acılarımı kollarına bırakıp gözyaşlarımı avuçlarına akıtıp rahatladığım deniz bile yüzüme bakmıyor o gün. Deniz kara, sular kapkara, içim daha kara. Saatlerce hiç durmadan o bankta oturdum suya baktım. Sular dalgalandıkça içim de dalgalandı, martılar kanat çırptıkça kalbim ferahlayacağına daha da yandı. Baktım baktım, alıp götürür belki kederlerimi acılarımı diyerek baktım. Sonra bir polis yaklaştı yanıma, iyi misin falan diye sordu. Ne kadar uzun oturup denize baktıysam artık intihar edeceğimi düşünmüş. Baktım Mudanya'dan da, denizden de, martılardan da bana fayda yok, akşama doğru kalktım oturduğum banktan, gene üç otobüs değiştirerek gerisin geri eve döndüm.

Girdim içeri yavaş adımlarla. O meşum gecenin anılarının her köşesine sindiği o bedbaht salonun, o yaslı, o gözü yaşlı halısının üstünde duran, o akşamdan kalma kırmızı şarap şişesini aldım elime. Her şeyi unutmak isteyip de birbirine baktıkça hatırlayan ve gözlerini kaçıran iki kadim dost gibi bakıştık. Bir anda yumdum gözlerimi ve tuttum ince boynundan usulca onu, diktim tepeme. Yanmaktan kavrulmuş içimin susuzluğunu biraz olsun azaltır diye içtim kana kana. İçtim içtim, pencerenin önündeki koltuğa oturdum sonra şehre baktım yeniden. Havada, kapkara bulutlar asılı durmuş, inadına bana bakıyorlar hala. Hiç bir şey değişmemişti işte. İşte benim içim de aynı böyle kapkara diye düşündüm. Kalbim kırılmış, ruhum incinmiş, nefesim daralmış, içim bunalmış benim de. Nasıl açılacağım, nasıl düzeleceğim ben dedim kendi kendime -daha da iflah olmam..

İşte tam o anda hiç beklemediğim bir şey oldu. Simsiyah bulutların altından, kızıl, kıpkızıl, koyu kızıl bir güneş inmeye başladı -o güne kadar gördüğüm en güzel şeydi- ama ya nasıl öyle bir anda çıktı, belki de düştü, yok yok aktı. Aktı aktı her yanı tatlı bir kızıla boyadı. Az sonra, kara bulutlardan tamamen kurtulup tüm heybetiyle gözlerimin içine baktı. Baktı ve dedi ki; gördüğün gibi her karanlığın içinde bir ışık vardır. Hadi topla kendini, bak ben nasıl sıyrıldıysam karanlıklarımdan, sen de yapabilirsin dedi. Elimden tuttu, üfledik ve püff savurduk kara bulutları. İkimiz birlikte, dağları, tepeleri, ağaçları, çatıları kızıla boyadık. Derin bir nefes aldım sonra. Gülümsedi, gülümsedim. Göz kırptı son kez ve kızıl tepelerin ardından kayboldu sonra.