Kaybediş

Kendimi bildim bileli hep kaybedenlerin tarafında oldum. Hayatım boyunca hiçbir zaman, hiçbir konuda kazanmadım yani. Tuttuğum takım hiçbir zaman şampiyon olmadı. Desteklediğim partiler hep kaybetti. İnandığım değerler hep kurşunlandı. Okuduğum kitaplar  yasaklandı. Sevdiğim filmler hiçbir zaman ödül alamadı. Dinlediğim müzikler dinlenmedi hiç beğenilmedi. Sevdiğim adamları bile hep eller aldı.

En güzel yoldaşların ellerimden kayıp gidişini izledim. Düşüncelerimden dolayı hep baskı gördüm, işkence gördüm, hapis gördüm, zulüm gördüm. İnsanların dilinden, dininden ötürü öldürüldüğünü gördüm. El kadar bebelerin, kurşun değen bedenlerine bol gelen mezarlar gördüm. Çocukların, ölü balıklar gibi kıyıya vurduğunu gördüm. Acılar gördüm, çocuğunun parçalarını eteğine toplayıp gözyaşlarını içine akıtan analar gördüm.

Oğlunun kemiklerine bile hasret kalan babalar gördüm. Katır sırtında taşınan ölüler gördüm. Dili yasaklandığı için gizli gizli konuşanın, dini yasaklandığı için gizlice ibadet edenlerin ezginliğindeki sessiz isyanı gördüm. İnsanların diri diri yakıldığını gördüm. Parçalanmış insan bedenlerinin ortasında inatla, kanla karışık umut pompalayan yürekler gördüm. Gördüm, gördük, hepimiz gördük.

Yani diyorum ki; biz ne zaman kazandık da, şimdi üzülüyoruz kaybettik diye. Kaybettiğimiz şey ne ki. Yenilgiden korksaydık, biz de, ruhunu şeytana satanlardan olurduk. Biz her şeye rağmen doğru bildiğimiz yoldan, ne pahasına olursa olsun vazgeçmeyen azınlığız. Ve onca güce, onca çoğunluğa rağmen, biz değil onlar huzursuz hala. Çünkü biz umudun, yaşamın, güzelliğin, özgürlüğün çocuklarıyız. Biz güzeliz, biz rahatız, biz umutluyuz inadına, insanız ve insan kalacağız tüm kötülüklerin ve çirkinliklerin inadına..!