Oruç

Üniversitede okurken girdiğim ceza evinde yaptığım kırk günlük açlık grevini saymazsak, üç tane oruç tuttum hayatım boyunca. İlkinde çocuktum, köydeydik, yazdı. Çok sevdiğim, dünyanın en iyi insanı bildiğim ananemin yanındaydım. Hastaydı nenem. Sabahtan akşama, evlerinin önündeki büyük bir dut ağacının altında otururdu. Çektiği o kadar acıya rağmen hiç gocunmaz, ne sorsak anlatırdı, ne sorsak bilirdi. Sürekli gülen sütbeyaz yüzüyle, kimseyi kırmadan, incitmeden sohbet ederdi. Misafirler o ağacın altında ağırlanır, gün doğumu, gün batımı sofralar, çaylar, ayranlar o ağacın altında kurulurdu. Yoldan geçen tanıdık tanımadık kim varsa zorla alınıp yedirilir, içirilir, dinlendirilir öyle yollanırdı yoluna.

Muharrem vaktiydi,  büyüklerimiz  oruç tutardı. Nenemle ağacın altında otururken dedim; Nene ben de oruç tutacağımm. O da tamam, yarın beraber tutalım dedi. Köydeydik, yazdı, günler uzundu. O çocuk halimle çok susamıştım ama tutmuştum sonuna kadar. Sonra Nenem bir kaç gün sonra dedi ki; hadi bir tane daha tutalım. Neden dedim. E yavrum dedi, bir tane tuttun oraya bıraktın, hadi bir tane daha tut da canı sıkılmasın garibin, birbirine yoldaşlık etsinler. Çok hoşuma gitmişti o laf hiç unutmam. Mantıklı geldi sonraki gün bir tane daha tuttum birinci orucuma yoldaş eyledim.

Sonra lisede tuttum bir tane de. Ramazandı, arkadaşlarımın çoğu sünniydi, oruç tutuyorlardı. Beni de biliyorlardı ve şimdiki kadar ayrım yoktu o zamanlar. Herkes olmasa da büyük çoğunluk birbirine saygılıydı. Arkadaşlara dedim, yarın bende oruç tutacağım. Hepsi gözünü büyütüp bana baktı. Ne var dedim sizin için ben de tutacağım bir tane. İnanamadılar, şaka sandılar, sonra usulünü anlattılar. Eve geldim anne baba, beni sahura kaldırın, ben yarın oruç tutacağım dedim. Onlar da önce bir şaşırdılar, sonra, tut kızım, Allah kabul etsin dediler. Gece kalktım iki yumurta kırdım, domatesle peynirle yedim sonra da niyet ettim. Sıkı sıkı tembihlemişlerdi, bak niyet etmezsen tuttuğun oruç sayılmaz, boşa gider diye. Niyetimi de ettim yattım. Arkadaşlarım çok mutlu oldular, ben de onlar mutlu oldu diye sevindim. 

Şimdi düşünüyorum da ne güzelmiş çocukluk yıllarımız. Belki kötülük dünyada, Habil’den Kabil’den başlamıştı ama biz sonradan öğrendik sanırım. Aklımız erdikçe anladık kötü insanları, zalimleri. Sonradan öğrendik, ayrımcılık, ırkçılık diye bir şey olduğunu. Sonradan öğrendik dini, mezhebi, ırkı, düşüncesi yüzünden insanların öldürüldüğünü,  kellelerinin kesildiğini, bombalandığını, katledildiğini. Aslında zulmün, iyi ile kötü savaşının hep olduğunu. Yezidin her daim başka suretlerde var olduğunu. Ölüm oruçlarını, işkenceleri baskıları ve daha neleri. Keşke hiç bilmeseydik, hiç öğrenmeseydik, hep çocuk kalsaydık, hiç büyümeseydik keşke..