Özlem

Son aylarda aşırı derecede çalışıp, yüklenip yorduğum bünyemi dinlendirmek adına bu bayram tatilini evde geçirme kararı aldım. Hiç bir yere gitmeden, hatta dışarı bile çıkmadan, bir insan yüzü dahi görmeden, kendi benimle baş başa evimde takıldım. Arada bir buradaki dostlara sardım, onlara saydırdım, arada hiç bir şey yapmadan boş avara oturdum, hiç durmadan yağan yağmuru izledim ruhumu bedenimi dinlendirdim. Bazen, aman bayram da neymiş, bana her gün bayram modunda aymazlık ederken, bazen de beklediği torunları gelmeyen yaşlılar gibi ah nerde o eski bayramlar diye hayıflandım. Ebeveynlerim hariç kimseyi aramadım, yeğenlerim hariç kimse beni aramadı. Ama bir şey dikkatimi çekti. Bir tane bile çocuk kapıyı çalmadı şeker toplamak için. Hatta eve şeker alamamıştım, içimden dedim gelen olursa harçlık veririm, hem onların da daha çok hoşuna gider ama bir tane bile çocuk gelmedi.

Ne kadar acı bir durum değil mi. Biz küçükken, sabahtan poşetlerimizi alır, kapı kapı dolaşırdık. Bazen evden epeyce uzaklaşır, görece daha zengin semtlere yönelirdik, çünkü onlar çocuk şekeri değil çikolata verirlerdi, hem de ellerimize birer tane tutuşturmaz, kristal işlemeli gümüş gondollarda ikram ederlerdi. Çekinme bir tane daha al yavrum derlerdi. Ne bizim ne de anne babamızın aklına kötü şeyler gelmezdi. İlk ne zaman bu kadar kötüleştik bilmiyorum ama insanlar artık çocuklarını, bırak şeker toplamaya dışarıya bile salmaya korkar oldu haklı olarak. Her gün bir sürü çocuk, kadın, hayvan katliamı yaşanan bir ülke haline ilk ne zaman geldik hatırlamıyorum. Ama üzücü ve acınası. Sanırım yaşlanıyorum, durup durup bunları düşünüyorum, duygusallaşıp hüzünleniyorum. Eskiden de kötülük vardı bu ülkede ama hiçbir zaman bu kadar yakınımızda, bu kadar çok değildi sanki. Özlüyorum ben ya o günleri.